اندھاری رات ہِے اوجھڑ سَفر ہِے
خُدایا خَیر ، ݙاکُو راہـبـر ہِے
ایں پَتھر شَہر وِچ ہِن لوک پَتھر
کیویں بچسی، میݙا شیشے دا گھر ہِے
میں یوسف وانگ نِت نیلام تھیواں
میکوں میݙے بِھرانواں دا اَمّر ہِے
میں اُوں وستی دا وسدا ہاں نِماݨاں
جِتھاں ظالم سَݙِیندا مُعتبر ہِے
گُناہ بَݨدےُ جیڑھے اَجـڑ دا ٻاکَݨ
اُوندا راکھا بَݨیا چِھتا نَہَـر ہِے
مریندن مار تے رووݨ نئیں ݙیندے
ـ ݙساوے کوئی جو اِے کیجھا قَہَـر ہِے
نہیں مِلیا میݙے ٻالاں کُوں ٹُکر
اوندے کُتےکیتے مکھݨ، مگر ہِے
میݙا گھر لُٹ کے وی آدِھن جو لاہور
چورنگی تے فوارے دی کَسَر ہِے
اونکُوں اپݨا مسیحا مَن گِھدے میں
جیڑھا ہَتھیں پِلا ݙیندا زہر ہِے
جیندے عِشق ءِچ سَـفـیـرا رُل ڳیا ہاں
میݙی چاہت کَنوں او بے خَبر ہِےا