ذات پئی کُھوہ وِچ، روٹی پئی مون٘ہہ وِچ
ذات دے چِیمے چَٹھے، کھاوݨ کُوں
 ان٘جو ان٘ج، لَـڑن کُوں کَٹھے
ذال آئی تاں اَدھی ڳئی، ٻال آئے تاں ساری
ذال مُتُوں کیہے جُھڳے
زبان تَخت تے ٻَلھیندی اے تے اِیہا زبان
تَخت تُوں لَہیندی وی ہِے
زمِیندار دَرَب دی پاڑ
زن زر زمین فساد دی ڄَڑھ
زور دے اڳُوں زاری
زوراور دے چار وِیہاں سَو
زیرے دے ہوٹُوں ٻکری کوہندِن
ظُلم اَخِیـر مُک وَیندۓ
Â