کاڄ(شادی) وہاݨاں(گُذرا) تےجان٘ڄیاں دا مُنہہ کُماݨاں
کاریگر کُوں ݙُو بلائیں، پیٹوں بُـکھا،نِت قرضائیں
کاوذ(کاغذ) دی ٻـیڑی، اَڄ ٻُݙی کے کل
کالے نال بگا ٻَدھو، رنگ نہ وٹائے تاں خصلت بدلے
کان٘واں دا ناں بد، سُن٘ڄ کریندے ڳیرے
کاݨے کُوں مُنہہ تے کاݨا نئیں اَکِھیندا
کُٻے آلی لَت لَڳی ہِس
کُتا وی ڄِتھاں ٻہندے، پُوچھل وتا کے ٻَہندے
کُتے تُوں نہ ݙر، اُوندی کُتائی تُوں ݙر
کَچی لکِڑ سوکھی مُڑدی اے
کاٹھ دی ٻِلی اتے کوݨ کرے میاوٗں
کِراڑی دا ناں غُلام فاطمہ
کَس نال چَس اے
کُسنگ نال یاری تے سنگ نال وَیر
کَکھ دی وی چوری تے لکھ دی وی چوری
کَندھاں کُوں وی کَن ہوندِن
کَلھا دم، ݙُکھ نہ غم یا دمّی دم ݙُکھ نہ غم
کماوے کلھا تے کھاوے گلا
کندھی تے ٻرُوٹا، اَڄ ڳیا کے کل
کملا ڳالھ کرے، سیاݨا اِکاس(قیاس) کرے
کوئی کہیں دی آئی نئیں مَردا