مار نہ کُٹ تے آندر چا گُھٹ
مارَݨ آلے تُوں بچان٘وݨ آلا ݙاڈھۓ
لان٘ہݨاں ہِک ناں ݙیوݨے ݙُو
لیکھا جَو تے بَشکݨ (بخشݨ) سَو
مُدئی (مُدعی) سُـست تے گواہ چُست
مَـر ناں جی تے ہلاک پیا تھی
مِراثیاں دی کُتی ای سُـر نال بَھونکدی اے
مُـڑدہ بئیمان (بے ایمان) تے قَـبَر چُونے گچ
مُـڑدہ ٻولے تاں کَفن پاڑ کے
مَـرڳیا مَـردُود، نہ فاتا (فاتحہ) نہ درُود
مَسِیت بَݨی نئیں، مُلاں پہلے آ ڳئین
مالھ پُـراݨی لوٹے بَھنّے،ڄَٹ کھڑوتا خُتی کھنّے
مَتھا ݙیکھ کے ٹِکا لَیندِن
مطلب ویلے ڳَݙھاں کُوں پِـیُو بَـݨین٘دِن
مکوڑاں دے گھرُوں مَتام نئیں مُکدا
مُغلاں ݙِٹھے فارسیاں بُھل ویندِین
مَن حرام تے حُجتاں ڈھیر
مَن٘جِھیں جھنگ اِن، مندھاݨ پہلے آڳئین
مُن٘ہہ منگی مَوت نئیں آندی
موئی نئیں آکڑی پئی اے
مُن٘ہہ نہ مَتھا، جِن پہاڑُوں لَتھا
Â