اَساں بے فیض ساوݨ تُوں کوئی خیـرات نَئیں منگدے
جیندی واچھـڑ پَٹے اَیرے اوجَہی برسات نَئیں منگدے
تُوں اِتنا کـر ، اساکُوں اَپݨے قد توڑِیں رسائی ݙے
خُدا وندا اَساں ٻئے تیں کنوں درجات نَئیں منگدے
اَساݙے خواب تعبیـراں دی سِک ءِچ کے تَلک رَہسِن
اَساں سُکھ دی سَحـر منگدوں ݙُکھاں دی رات نَئیں منگدے
اَساں ہَیں جھومری سُݨدے ہَیں خواجے پِـیر دیاں کافیاں
اَساں بھنگڑے تے لُݙی دے فحش نغمات نَئیں منگدے
اے روھی تھل دَمان اپݨے، اساݙے ہِن اَساں گِھنسُںوں
اَساں، لاہور، فیصل باد یا گُجـرات نَئیں منگدے
اَساں تے تَیں کَنوں مَنگسوں،تیݙی بُھل ءِ میݙا جانی
کَݙائیں اَسمان کہیں دَھـرتی کَنوں ذَرات نَئیں منگدے
اَساں مَنـزل تے پُڄݨے توڑیں دِھکے دھوڑے کھا،پُڄݨے
اَساں سوچاں کَنوں اِیندے سِوا جذبات نَئیں منگدے
اساکوں تُوں مُـظَـفَـر خان تے احمد کَھـرَل سمجھیں
ھُݨیں اَزما، اَساں سوچَݨ کِیتے لمحات نَئیں منگدے
اَساں ایں دور دے مَنصُـور ہَیں سُولی تے چَڑھ ویسُوں
سَـفِـیراے حَق اے حق منگدُوں،اَساں خیرات نَئیں منگدے